Yaralama Suçu nedir?
Türk Ceza Kanunu’nun 86. ve devamı maddelerinde düzenlenen yaralama suçu, bireyin fiziksel bütünlüğüne karşı işlenen bir suç türü olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu suç, failin mağdurun vücut dokunulmazlığını ihlal edecek şekilde hareket etmesiyle oluşur. Yaralama suçu, kastın derecesi ve meydana gelen neticeye göre farklı kategorilere ayrılmaktadır. Bu kapsamda basit yaralama, nitelikli yaralama, neticesi sebebiyle ağırlaşmış yaralama gibi türleri incelemek önem arz eder.
Uygulamada karşılaşılan yaralama suçlarına ilişkin davalarda, yalnızca kanun maddelerinin değil, aynı zamanda olayın somut özelliklerinin ve ceza yargılamasının temel ilkelerinin dikkate alınması gerekmektedir.
1. Yaralama Suçunun Unsurları
Yaralama suçunun temel unsurları, failin iradi bir hareketle mağdurun vücuduna zarar vermesi ve bu zararın mağdurun sağlık veya algılama yeteneğinde olumsuz bir etki yaratmasıdır. Türk Ceza Kanunu’na göre:
Fail ve Mağdur: Suçun faili herkes olabilir; mağdur ise vücut bütünlüğüne zarar verilen kişidir. Ancak özel hukuk kişiliği taşıyan bazı mağdurlar (örneğin, kamu görevlileri) söz konusu olduğunda suçun nitelikli hale geldiği göz önünde bulundurulmalıdır.
Maddi Unsur: Fiil, mağdurun vücudu üzerinde fiziksel bir zarar meydana getiren bir hareketten oluşur. Bu zarar; darp, kesici alet yarası veya başka bir fiziksel müdahale sonucunda oluşabilir.
Manevi Unsur: Suçun işlenmesinde failin kastı veya taksiri, cezanın derecesini belirleyen önemli bir unsurdur. Özellikle taksirle yaralama hallerinde failin hareketi öngörülebilir bir neticenin meydana gelmesine sebep olmalıdır.
2. Nitelikli Haller ve Cezai Sonuçlar
Kanun koyucu, mağdurun özel durumu veya suçun işleniş şekli gibi durumları dikkate alarak yaralama suçuna nitelikli haller eklemiştir. Örneğin:
Kamu görevlisine görevini yaptığı sırada yaralama,
Yakın akrabalık ilişkisi nedeniyle işlenen yaralama,
Silahla, birden fazla kişiyle veya canavarca bir hisle işlenen yaralama.
Bu gibi durumlarda cezanın artırılması söz konusudur.
Unutulmamalıdır ki her bir olay kendi içinde subjektif olup her olaya göre bu kaideler ayrı ayrı değerlendirilmelidir.